O chirurgii

Przepukliny pachwinowe

Przepuklina powstaje w następstwie osłabienia tylnej ściany kanału pachwinowego, najczęściej w wyniku zaburzonej syntezy kolagenu (składnik budulcowy ściany jamy brzusznej). Nieleczona przepuklina może ulec uwięźnięciu – dochodzi wówczas do uwięźnięcia zawartości worka przepuklinowego (jelito, sieć) przy braku możliwości odprowadzenia tej zawartości do wnętrza jamy brzusznej. Towarzyszy temu pojawienie się bolesnego uwypuklenia w okolicy pachwiny, często z towarzyszącymi wymiotami. Stan taki jest bezpośrednim zagrożeniem życia i stanowi wskazanie do pilnego leczenia operacyjnego. Z tego powodu zaleca się przeprowadzanie operacji w sposób planowy, dzięki czemu można uniknąć ryzyka uwięźnięcia przepukliny.

Typowe objawy przepukliny to pojawienie się guza w pachwinie, widocznego najlepiej w pozycji stojącej. Dodatkowo mogą występować ból, pociąganie, pieczenie podczas poruszania się. Ból często promieniuje do jądra, głównie przy kaszlu, napinaniu mięśni, podnoszeniu ciężarów, długotrwałym staniu.

Operacja naprawcza przepukliny pachwinowej ma za zadanie zlikwidowanie uwypuklającego się worka przepuklinowego i wzmocnienie tylnej ściany kanału pachwinowego. Wzmocnienie tylnej ściany może zostać wykonane na dwa sposoby. Pierwszy obejmuje metody operacyjne w czasie których wzmacnia się tylną ścianę przy użyciu własnych tkanek chorego (Shouldice, Desarda, inne). Obecnie uważa się, że zastosowanie tych metod niesie za sobą nieco większe ryzyko nawrotu przepukliny i może sprzyjać utrzymywaniu się dolegliwości bólowych po operacji i związane są z wydłużonym okresem rekonwalescencji. Druga grupa metod operacyjnych, to techniki z zastosowaniem siatek przepuklinowych (Lichtenstein, Valenti, inne). Stanowią one sztuczne łaty, przy pomocy których zabezpiecza się ubytek tylnej ściany kanału pachwinowego. Zastosowanie tych metod pozwala zmniejszyć dolegliwości bólowych, znacznie skrócić czas rekonwalescencji i zmniejszyć częstość nawrotów przepukliny.

Operacje przepuklin pachwinowych można wykonywać w każdym rodzaju znieczulenia [ogólne (narkoza), podpajęczynówkowe lub zewnątrzoponowe (blokada lędźwiowa), miejscowe]. W naszym ośrodku najczęściej stosuje się znieczulenie podpajęczynówkowe, aczkolwiek wybór metody operacyjnej dokonywany jest po badaniu anestezjologicznym w oparciu o opinię Pacjenta.

Zwykle należy zgłosić się do szpitala dzień przed planowaną operacją. Wypis zwykle możliwy jest w drugiej dobie po operacji.

Po wypisie zaleca się chorym unikanie forsownego wysiłku fizycznego i dźwigania ciężarów o masie powyżej 8 kg przez okres 4 tygodni (wystawiane jest zwolnienie lekarskie na 30 dni). Zdjęcie szwów następuje w 7. dobie po operacji w Poradni Chirurgicznej.